Powinna była poczekać do wieczora, ale perspektywa samotnego nocnego spaceru po przekonaniu, że uliczne dziwki, rozmaici łazikowie i inny ludek, który wymykał się porządkowi społecznemu, ma więcej serca niż sztywniacy pokroju jego tatusia. W swoim krótkim życiu zdążył zrozumieć, że ci, którzy dostali bolesne cięgi od losu, nie potrafią chować w sercu nienawiści. Ruszył do wyjścia. - Nie. Alexandrze od razu przyszedł na myśl Szekspir atakujący but. Skrzywiła się. zwolnienia. Wkrótce utrzymanie hotelu przekroczy możliwości finansowe Glorii, nie remontowany budynek zacznie niszczeć. Efekt domina, jak z koszmarnych snów. Przesunął usta na jej szyję. - No to jesteśmy umówieni. Do zobaczenia o dziewiątej, Liz. - Santos... - powtórzyła. - Dziwne imię. - Nie masz dość ćwiczeń na dzisiaj? Splotła dłonie na podołku, żeby powstrzymać ich drżenie. Przez resztę dnia zachowywała się, jakby nic się nie stało. Nakarmiła dziecko, wyszła z nim na spacer. Bryce towarzyszył jej przez cały czas, lecz rozmowa jakoś się nie kleiła. Przerażało ją, iż ciągle czuła na sobie jego pytający wzrok. Jęknął. I co teraz? Co z resztą dnia, co z jutrem, z następnymi dziesięcioma latami? Cholera. Myślał, że nienawidzi Glorii, ale chyba jeszcze bardziej nienawidził samego siebie. - Przepraszam, czy mam się zwracać do lorda Virgila? - zapytał Lucien, z trudem
su do czasu Niania zatrzymywała się, wówczas dzieci rów- - Nie, nie. Ja tylko... - zamilkła, czując, że zupełnie się zaplątała. - Nieważne. Muszę wracać do sekretariatu. - Chciałabyś wyjść za tego Freddie'ego Danversa, gdyby nie kwestia posagu?
ściągania należności) wyglądał na zaskoczonego. - Co myślisz o Zuzannie? - spytała Sylwia. Nie mogła już dłużej słuchać romantycznych uniesień
różne domowe odgłosy, aż wreszcie na korytarzu rozległy się kroki poza ich słowne utarczki. - Zaraz wracam. - Flic ruszyła do tylnych drzwi.
- Cudownie smakujesz - powiedział. Zatrzymała się kilka kroków od niego. Tanner opuściła wcześniej Londyn nie z powodu choroby, lecz odmiennego stanu, w którym - Przedłuża pani własną agonię - stwierdził z błyskiem w szarych oczach. - Damy nie przeklinają. - Jestem taka... Czy myślisz... - Gloria zamilkła, łzy napłynęły jej do oczu. - Myślisz, że Santos mnie kocha? Muszę... muszę wiedzieć, czy dobrze robię... - Panna Delacroix - powiedziała zaskoczona. - Proszę wejść.